20 mei 2019. Het stemt niet vrolijk wanneer u door de gangen van een Nederlands ziekenhuis loopt, en artsen aanspreekt over de toenemende aantallen jeugdige longpatiënten die dit land bevolken. Hun ouders, vroegtijdig grijs van de zorgen, zijn nauwelijks in staat tot enig werk om in hun levensonderhoud te voorzien en hun ziektekosten bijdragen te betalen.
Eenmaal volwassen, maar immer geplaagd door een scala aan ingeademd vergif gerelateerde kwalen, groei- en ontwikkelingsstoornissen, zijn veel van deze beklagenswaardige jonge mensen gedwongen tot een marginaal bestaan, voor altijd afhankelijk van familie, goedgunstige sponsoren of van de gemeenschap.
Ik ben van mening dat alle partijen het erover eens zijn dat het grote aantal behoeftige kindertjes op de arm van hun moeder, en op de rug van hun vader, in deze gure tijden van de Crisis- en Herstelwet in het Koninkrijk een ernstige en toenemende problematiek vormt. En dat degene die een eerlijke, en betaalbare methode bedenkt die maakt dat deze kinderen nuttig en efficiënt kunnen deelnemen aan de samenleving, waardering verdient als hoeder van de natie.
Het is mijn bedoeling om alle zuigelingen doelmatig te betrekken, mits zij geboren zijn in die delen van het Koninkrijk waar het volgens het keurmerk van de onpartijdige Wereld Gezondheidsorganisatie, voldoende schadelijk voor de mens is om te ademen.
Nadat ik sinds enkele jaren mijn aandacht aan dit serieuze onderwerp heb gewijd, en de rapporten van ambtenaren en de plannen van politici heb afgewogen, zie ik dat zij zich steevast vergissen in hun calculaties.
Het is zeker zo dat een pasgeborene in ons land gedurende het eerste levensjaar kan worden gevoed door voornamelijk moedermelk of kliekjes ter waarde van ten hoogste honderdvijftig Euro, die een moeder altijd wel bij eerlijk elkaar kan bedelen. Mijn voorstel behelst een doel voor eenjarigen met reeds voldoende aangetaste longfuncties, die levenslang afhankelijk zullen zijn van hun ouders of hun parochie voor hun onderhoud. Zij kunnen daadwerkelijk gaan bijdragen aan het voeden, en ten dele kleden van vele duizenden.
Eveneens profijtelijk is het dat door mijn plan de schandelijke abortus praktijk zal worden voorkomen, evenals de te vaak voorkomende verschrikking van vrouwen die hun arme, onschuldige bastaardkinderen ombrengen, eerder om de uitgaven te voorkomen dan om de schande, die de grootste onmens tot tranen toe bewegen.
Welnu, naar schatting twintig procent van het aantal zielen in dit Koninkrijk bestaat uit paren met vruchtbare vrouwen, waarvan waarschijnlijk slechts een kwart in staat zal zijn om hun eigen kwijnende kinderen te onderhouden. Overigens betwijfel ik dit aantal, gelet op de bedroevende toestand van het Rijk die de Crisis- en Herstelwet nog altijd rechtvaardigt. Maar afgezien daarvan blijven er nog altijd honderdduizenden kwekers over, waarvan ieder jaar weliswaar enige duizenden geboortes in mindering moeten worden gebracht vanwege sterfgevallen door miskramen, ongelukken en acuut fatale aandoeningen.
Er zullen per jaar dus zeker honderdduizenden jeugdige longlijders van arme ouders overblijven. En de vraag is: hoe te voorzien in de opvoeding en voorziening van zoveel kortademige ongelukkigen? Werken met hun handen, in de landbouw of de fabriek, is niet voor hun weggelegd, tenzij buitengewoon getalenteerd, men ze voor hun zesde jaar het stelen kan leren.
Handelaren in Libië en de VS verzekeren mij dat jongens of meisjes jonger dan twaalf jaar niet goed verkoopbaar zijn, en niet meer dan €600,=, tot €700,= opbrengen. De onkosten, minstens het tienvoudige voor alle jaren na het eerste, kunnen niet op de ouders, noch op het Rijk worden verhaald.
In alle bescheidenheid stel ik u nu mijn gedachten voor, waarvan ik hoop dat deze zonder bezwaren zullen worden ontvangen.
Mij is verzekerd door Amerikaanse vastgoed- en kansspelondernemers in mijn kennissenkring dat een mollig, lucht-gerookt kindje, smakelijk en voedzaam kan worden bereid en genuttigd, hetzij gestoofd, gebarbecued, geroosterd, gebakken, gekookt of van de steengril; en ik twijfel er niet aan of het zal eveneens smaken in een ovenschotel of ragout. Bij een druk kruispunt ambachtelijk aangetast weefsel geeft een verrassend smaakeffect lijkend op dat van de schimmel op Roquefort. Het hele kinderlichaam is als het ware gemarineerd.
Ik geef het ter overweging aan het publiek, dat er natuurlijk een zeker aantal zal moeten worden gereserveerd voor de voortplanting, waarvan een kwart mannelijk, wat meer is dan voor schapen, runderen of varkens.
En dat de overige op de leeftijd van een jaar ter verkoop worden aangeboden aan personen van gewicht en fortuin, in het hele Koninkrijk. Daarbij wordt moeders geadviseerd om de kleine gedurende de laatste maand gul de borst en vaderlandse buitenlucht te gunnen, zodat hun longweefsel fermenteert en een avontuurlijke rooksmaak zal ontwikkelen, en bovendien sappig zal zijn voor de dis. Een longkindje past makkelijk op twee schotels bij een dinertje voor vrienden; de voor- of achterdelen kunnen een hele familie spijzen.
Omdat dit voedsel nogal exclusief zal zijn, is het zeer gepast voor huisbazen, die na het uitmelken van de meeste ouders een beroep zullen kunnen doen op de kinderen. Arme huurders zullen zo een zeker kapitaal bezitten, hopelijk binnenkort ook aftrekbaar van de belasting, en bijdragend aan de huur omdat ze niet met geld kunnen omgaan. Zo zal de huizenbezitter een goede en populaire huisbaas zijn, wanneer de moeder winst maakt en kan werken tot ze een volgend kind produceert. Wanneer de tijden sommigen tot zuinigheid dwingen, kunnen de karkassen eventueel nog worden gevild voor elegante dameshandschoenen en zomerschoenen voor de heren.
Behalve de bijzondere smaakexplosie die zulk bijzonder rookvlees teweeg zal brengen bij gefortuneerden met een verfijnde smaak, betreft het hier bovendien een product dat geheel van eigen bodem is, gekweekt en gerijpt.
Dit originele voedsel zal vanzelfsprekend de weg vinden naar de horeca, waar vernuftige koks de gourmet recepten zullen bedenken die smulpapen van heinde en verre naar hun etablissementen zullen lokken. Een uitbater die zijn gasten begrijpt, zal zijn uiterste best doen om de gerechten zo prijzig te maken als het hem pleziert. De economie zal weer opbloeien.
Het zal een stimulans geven aan het huwelijk. Het zal de tederheid en zorg van moeder voor kind bevorderen omdat het uiteindelijk bijdraagt aan het gezinsinkomen. We zullen een eerlijke concurrentie tussen getrouwde vrouwen aanschouwen, wie van hen het smakelijkste kindje naar de markt brengt. Mannen zullen dol zijn op hun echtgenotes, zoals ze zijn op hun drachtige merries, koeien en zeugen, en ze niet langer mishandelen, uit angst voor een miskraam.
In onze hoofdstad Amsterdam kan er op korte termijn een slachthuis worden geopend in een groeizone als de Zuidas, en het zal zeker niet ontbreken aan slagers onder de talrijke expatbevolking. Het voormalige Huis van Bewaring aan de Havenstraat met vele koelcellen is hiervoor uitermate geschikt. Het rijkelijke verkeer rond het Haarlemmermeercircuit en het nabije VU Kankercentrum garandeert de productie en diagnose van de fijnste tumoren, en het product uit dit gebied zal wat mij betreft dan ook mogen bogen op het kwaliteitslabel Soylent Black.
Ik zweer hierbij in alle oprechtheid, dat ik niet handel uit ook maar het minste eigenbelang bij het promoten van dit noodzakelijke werk. Mijn enige motief is het publieke belang van dit land, het bevorderen van de handel, de zorg voor het kroost, verlichting voor de armen, en enig plezier voor de rijken. Ik heb geen kinderen voor wie ik ook maar een eurocent kan vragen; mijn jongste is negen, en mijn echtgenote niet langer in de vruchtbare leeftijd.
LvI.
Link naar het pamflet “A Modest Proposal” (Jonathan Swift, 1729):
andromeda.rutgers.edu/~jlynch/Texts/modest.html
En naar gegevens over de speelfilm: “Soylent Green” (Richard Fleischer, 1973): nl.wikipedia.org/wiki/Soylent_Green
Geen opmerkingen:
Een reactie posten